Ik ben gestopt met foto’s maken…
Omdat het maar fracties zijn van tijd, van ruimte en van mensen…
De vrolijke kinderen, de lachende boeren,
de foto’s doen hun realiteit geen recht.
Je ruikt foto’s niet…
De kleuren zijn anders…
Je voelt de hitte niet,
hoort niet het oorverdovend onweer.
De ratten die ’s nachts op zoek gaan naar eten…
de graatmagere, kale kippen die zich steevast uit de voeten maken;
en ook het allesdoordringende stof laat zich niet vangen in de digitale wereld;
wel in mijn camera, haar, neus, ogen, keel…
Geen bed, geen deken, geen tafel, water of elektriciteit:
Op de foto zie je niet de consequenties voor het dagelijks bestaan…
In de brandende zon ploegen, zaaien;
je voelt de spierpijn en de hitte niet, mist de meeste zweetdruppels…
Leven schenkend water?
Het is enkeldiep en het stinkt.
Dan de schamele oogst, van keiharde, kurkdroge grond;
Hoe moet het morgen? En volgende week?
Ik ben gestopt met foto’s maken…
omdat je de vraag niet hoort die steeds opnieuw werd gesteld:
Heb je eten mee?