Deze week zag ik een foto van prinses Kate uit Engeland. De foto was gemaakt op de dag dat ze was bevallen van haar derde kind. Ze poseerde ontspannen lachend met echtgenoot William en het nieuwe prinsje in een beeldige designjurk, netjes geföhnd, fraai in de make-up en op torenhoge hakken. Hoezo net bevallen?
Een paar dagen later zag ik een mooie foto van de Zweedse prinses Madeleine. Ook net weer moeder geworden. Ze had een poederkleurige zijden blouse aan en hield de kleine baby tegen zich aan gedrukt. Prachtige vrouw, lieve baby, schitterende blouse. Zonder spuug- of kwijlvlekken op de schouders of lekkages op tepelhoogte. Van die vlekken die er in dat soort blouses bij mij echt nooit meer uit gaan, maar misschien is dat bij prinsessenblouses anders geregeld.
Ik weet natuurlijk niet hoe het u (of uw vrouw) is vergaan die eerste dagen en weken na bevallingen, maar poseren op naaldhakken op dag 1 was bij mij niet aan de orde – ik kon nauwelijks op mijn benen staan. Plassen op de steek en later de plasstoel en weer later pas strompel de strompel de badkamer. En na tien dagen een moeizaam blokje om. Alleen al het idee aan een fietszadel deed me gruwen.
Die eerste weken – sorry als ik roze wolken vermorzel – ik vond ze verschrikkelijk. Alles draaide om poep en plas en bloed en andere uit- en afscheidingen. Die ik ook nog moest delen met kraamverzorgsters en verloskundigen. Dat je gebruikte kraamverbanden op een rijtje in de badkamer moet leggen ter controle – ik vond het grove schending van de privacy, net als de kraamverzorgster die zonder kloppen de badkamer binnenkwam want zij zag toch al de hele dag blote vrouwen en tweedehands maandverbanden. En die schijnwerper op je kruis als de boel gehecht moet en de verloskundige vindt dat je man moet meekijken voor de betrokkenheid. En om iets te leren geloof ik, hoewel me dat niet duidelijk is geworden en ik nooit behoefte heb gehad hem ernaar te vragen en hij nooit behoefte heeft gehad erover te vertellen.
En dan gaan die hechtingen ontsteken – liever nog tien bevallingen dan nog één keer ontstoken hechtingen. Hoesten, niesen, lachen, in en uit bed komen, lopen, sowieso iedere beweging: alles deed heel erg verschrikkelijk veel pijn. Pijn die ik me nog uitstekend herinner, ondanks de beloftes van mijn moeder dat je alles zo weer bent vergeten omdat je er zoveel voor terug krijgt. Het stonk trouwens ook nogal. Dus was ook nog gênant qua kraamvisite van collega’s van je man.
Tepelkloven, lekkende borsten, die buik die niet meer goed komt, broeken die ik ook een jaar later echt niet meer aan kon, spugende, huilende, kwijlende, gele stinkende diarree lekkende baby’s: hebben prinsessen daar nou allemaal echt geen last van?
En als klap op de vuurpijl die hippe tummy tub, waar je zo’n spekgladde babyoliebaby in moest doen en dat je hem dan uit je handen liet glijden en hij kopje onder ging in die kutemmer en je hem razendsnel aan zijn beentjes eruit moest trekken of die emmer onmiddellijk moest omgooien over de houten vloer in de net zo mooi opgeknapte babykamer. Prinsessen hebben vast hofdames met ruime tummy tub ervaring. Ik heb de tummy tub exercities onmiddellijk uitbesteed aan de jonge vader.
Recente reacties